Aktualności
16 października to dzień, w którym wspominamy postać Jadwigi Śląskiej. Jest ona nierozerwalnie związana z Legnickim Polem i wydarzeniami jakie miały miejsce w trakcie najazdu mongolskiego podczas którego doszło do bitwy pod Legnicą w roku 1241. Pochodząca z Bawarii św. Jadwiga Śląska urodziła się między 1178 a 1180 rokiem, zmarła zaś ok. 14 października 1243 roku. Była żoną Henryka I Brodatego oraz matką Henryka II Pobożnego, który zginął 9 kwietnia 1241 roku w bitwie pod Legnicą.
Jadwiga Śląska była osobą niezwykle pobożną, która wspólnie z Henrykiem I Brodatym złożyła śluby czystości w roku 1209. Wniosła ogromny wkład w rozwój ziemi śląskiej, fundując liczne kościoły w tym klasztor sióstr cysterek w Trzebnicy. Dbała również o ubogich i chorych zakładając między innymi szpital dla trędowatych w Środzie Śląskiej, przyczyniła do rozwoju rolnictwa na tych ziemiach.
Po bohaterskiej śmierci swojego syna Henryka II Pobożnego w bitwie pod Legnicą zamknęła się w klasztorze w Trzebnicy, gdzie zmarła w roku 1243. Przekazy historyczne mówią że to właśnie Jadwiga Śląska odnalazła ciało swojego syna Henryka II Pobożnego na legnickich polach po stoczonej bitwie z Mongołami. W tym właśnie kontekście historycznym pojawia się właśnie postać Jadwigi Śląskiej w trakcie inscenizacji ,,Bitwy pod Legnicą”, która jest realizowania w Legnickim Polu.
Tuz po śmierci Jadwigi Śląskiej zaczęto ją otaczać kultem świętej, co doprowadziło do jej kanonizacji w roku 1267 w Viterbo przez papieża Klemensa IV. Od tego momentu uznawana jest za patronkę Polski i Śląska. Jako święta czczona jest również w Niemczech, Austrii, Czechach i na Węgrzech.
W XX stała się patronką pojednania polsko- niemieckiego, co w swoich słowach we Wrocławiu w 1983 roku wyraził Jan Paweł II. Powiedział o niej, że jest w dziejach Polski i w dziejach Europy postacią graniczną, która łączy ze sobą dwa narody: niemiecki i polski: Łączy na przestrzeni wielu wieków historii, która była trudna i bolesna (…) Wśród wszystkich dziejowych doświadczeń pozostaje przez siedem już stuleci orędowniczką wzajemnego zrozumienia i pojednania.”
W ikonografii przedstawiana jest jako młoda mężatka w długiej sukni lub w książęcym płaszczu w diademie na głowie. Czasami przedstawia się ją w habicie cysterskim. Jej atrybutami są: krzyż, księga, but w ręce, figurka Matki Bożej, różaniec oraz makieta Kościoła w dłoniach.
